Content i marketing

  Purpurę, z jej bogatym i pulsującym różnorodnością „życiem wewnętrznym”, nazywano w przeszłości przeróżnie. Zależało to od rynku farbierskiego – surowców i technik pozyskiwania koloru, „dworów”, trendsetterów. Ci ostatni nie są wymysłem ostatnich dekad, zawsze byli obecni w rozsiewaniu nowinek – myślą, mową, pismem, malunkami, muzyką, obnoszeniem… Ze względu na „opalizującą naturę” purpury nigdy nie było zgody co do jej jakości kolorystycznych.  Kiedy purpurę podbarwiasz fioletem  Domyślnie przyjmowano, że purpura jest mieszanką czerwieni i niebieskiego, ale przeciągano ją często albo w stronę szkarłatu albo fioletu. Polacy, zwłaszcza w XIX i w pierwszej połowie XX wieku, w purpurze skłonni byli widzieć więcej szkarłatu, niż niebieskiego, a czasami tylko szkarłat (!). Wydaje się, że świetnym dowodem na polskie patrzenie na purpurę jak na szkarłat są dziewiętnastowieczne słowniki języka polskiego, w tym Słownik języka polskiego Lindego (1807-1814). W nim znajduje się ha...

  Od paru dni wraca do mnie myśl o purpurze: w brandingu, w marketingu, w reklamie. Jak zwykle, jest to myśl sprowokowana, tym razem pewnym przelotnym spotkaniem z firmą, która postawiła na „purpurową identyfikację”. Jak dla mnie jest to super pomysł, bo im jestem starsza tym bardziej uwodzi mnie purpura. (Może do tego koloru po prostu się dojrzewa?)  Na mieście jednak mówią, że z purpurą jest tak, że albo kochasz, albo nienawidzisz.  Myślę, że jest tak dlatego, że purpura to kolor łączący ekstrema: energię czerwieni i spokój niebieskości.  Źródło : https://pl.pinterest.com/pin/1407443629298597/ Purpura pulsuje, wibruje odcieniami. Nie bez kozery mówi się: „Purpura jest wszystkim, tylko nie zwykłym kolorem”.  Purpura opalizuje przy patrzeniu i w emocjonalnym oddziaływaniu: przyciąga i dystansuje, rozgrzewa i uspokaja, cieszy i smuci. Przystoi dumie i radości, i pokorze, i pokucie, i żałobie. Czy widział ktoś coś bardziej żałobnego niż purpurowe bratki? Nie jest ...