Bajecznie, tanecznie, sterylnie

 

Republika wolnych obrazów? Uwolnione obrazy? Obrazy bez granic? Wirujące obrazy? Esej o immersji? – myślę o tytule, który pasowałby mi do tej wystawy. 

Tak, zdecydowanie zabrakło mi w wystawie Immersive MONET & Friends odautorskiego tytułu i klasycznego, papierowego przewodnika! No i zapachu! O ten zapach prosiły migdałowce Van Gogha. Ich kwiaty są  podobno takie aromatyczne! Znawcy mówią, że pachną miodem, z orzechowym podtekstem. Ciekawe jakby opisał je Van Gogh, Vincent Van Gogh, przechadzający się po sadach migdałowych niczym my między kwitnącymi jabłoniami czy wiśniami. 

Immersive MONET & Friends

O zapach prosiły też nenufary Moneta. Podobno wystarczy zapach jednej lilii wodnej, żeby poczuć go w najbliższym otoczeniu. Ale zapach - jak wiadomo - to aktor dość egoistyczny 

i uparty, i trudno go precyzyjnie wpisać w scenariusz wirujących obrazów.  Ale jestem pewna, że na wystawę obrazów samego Moneta sprawię sobie Allure albo In Love Again. 

Na mieście mówili, że Immersive MONET & Friends to wystawa malarstwa impresjonistycznego. Dla mnie to był esej o malarstwie, przestrzeni i czasie. Obrazy impresjonistów i spółki po prostu zeszły ze ścian galerii i „wyrwały się z ram”, choć nie wszystkie, nie wszystkie. Rozwijały się i zwijały, przenikały, mnożyły, rozpływały, opływały zwiedzających, płynęły pod ich stopami.

Z muzyką i słowem robiły teatr. 

Choć właściwie to nie był to teatr, ale realizacja starego marzenia o teatrze, w którym świat przedstawiany – niczym chmury – otaczałby widza. A widz robiłby co by chciał: stał, siedział wpółleżał, chłonąc otaczającą i rozkwitającą przestrzeń zmysłami i/albo łapał ją na ekran swojego smartfona, by podać ją dalej, i dalej...  O tym ostatnim nie marzyli dawni projektanci plastycznej przestrzeni teatralnej (terminu immersja też rzecz jasna nie znali), bo żyli w świecie bez ekranów, bez jakichkolwiek marzeń o osobistych ekranach. 

Jednocześnie objawił mi się podczas tej wystawy paradoks: jej widz wolniejszy niż w klasycznym teatrze, ma mniej wpływu na to co dzieje się przed jego oczami, za nim, z jego lewej czy prawej strony. Nie jest w stanie zatrzymać fali kompozycji, tematów, kolorów, obrazowych zbliżeń i oddaleń, bo ta fala została zaprogramowana cyfrowo i jest odtwarzana… Nie jest czuła ani na gwizdy, ani na brawa, ani na ewentualną akcję intruza… Życie tej fali będzie równie wartkie i kolorowe bez żadnego widza.

Ale do brzegu! Im bardziej moje myśli krążyły wokół tytułu tej wystawy, tym bardziej też mknęły w kierunku  pozagaleryjnej i pozawystawowej rzeczywistości, ku tym wszystkim impresjonistycznym obrazom „bez obroży”, które fruwają między nami, przed nami, za nami, na naszych i cudzych ekranach, na filiżankach, na obrusach, na bieżnikach, na torbach, na szalach i apaszkach, na t-shirtach, na poduszkach, na klockach lego, na tortach, na łydkach, ramionach, przedramionach, plecach…

Źródło: Pinterest 

Urwały się nam obrazy z obroży. Urwały. 

Blogowanie to gra zespołowa. 

* Zostaw komentarz. Dla Ciebie to chwila, dla mnie ważna wskazówka.

** Jeśli Ci się podobało, prześlij ten wpis dalej. Sprawisz, że moja praca przyda się kolejnym osobom.

***Polub  Content i Marketing  na Facebooku.