Historie, które nie obrażają

Żyjemy pod dyktando poprawności politycznej. Żyjemy w świecie słów, które podobno  czynią naszą mowę uważniejszą, sprawiedliwszą.

Pewnik jest na zicher  jeden – poprawność polityczna czyni nasze mówienie bogatsze o słowa, o których starym mędrcom ani się śniło. Weźmy słowa ostre jak rozbite szkło,  jak: dramaturżki, filolożki, psycholożki, ginekolożki.  Albo słowa po królewsku rozłożyste –  kierowczynie,   marszałkinie,  ministry.

Czerwony, złoty albo niebieska

Walka o poprawność polityczną w niektórych miejscach jest tak obsesyjna, ze nawet Czerwony Kapturek  dla niektórych jest zbyt drażliwy. Po pierwsze, że Czerwony, a po drugie – że Kapturek, już na dzień dobry taki…. męskorzeczowy. A przecież  w  opowieści chodzi o Nią (a właściwie o Nie),   chodzi o  dziewczyńskość i babskość.  Wiedzieli o tym już nawet bracia Grimm, którzy przecież  „nie operowali” w swych opowieściach kapturkim, ale czapeczką (Rotkäppchen = Czerwona Czapeczka).

Że z zabarwionym na czerwono i  męskim imieniem  opowieści o dziewczynce zjedzonej przez wilka jest coś nie tak i że trzeba całą historię przepisać na nowo czuł już ponad 100 lat temu między innymi  Andrew Lang – autor Prawdziwej historii Złotego Kapturka (The True Story of Little Golden Hood).  Świetnie orientowali się  też   autorzy Niebieskiej Kapturki –  Bartosz Sztybor i  Piotr Nowacki.

A co z Kopciuszkiem?  Tu już przecież nie chodzi tylko o męską nazwę dla dziewczyny  prześladowanej w czterech ścianach ojcowego domu, ale  fabułę i atmosferę całości, które nie pomagają, oj nie pomagają w wyzwoleniu się z uzależnienia od innych, a zwłaszcza od marzeń o Księciu-wyzwolicielu. Chyba nawet istnieje taka psychiczna przypadłość jak kompleks Kopciuszka… 

Nie razić nikogo?

Czy w związku z tym, że żyjemy w czasach eufemizmów i neologizmów, które podobno  czynią naszą mowę poprawniejszą  nadchodzą czasy przepisywania na nowo całej klasyki? Czy w ogóle możliwe jest pisanie hiper-poprawne, bez siły rażenia kogokolwiek?

Okazuje się, że tak, że można  pisać tak by nikt nie poczuł się ani trochę urażony. Można sobie na przykład wyobrazić szybki wariant Czerwonego Kapturka, który nie obraża nikogo, absolutnie nikogo.

Żyło sobie Ktosię. Pewnego dnia wysłano je do Osoby, która akurat przebywała w  czymś, co nie było   ani stare, ani nowe, ani małe, ani duże, ani ładne, ani brzydkie…. Po prostu było.
Ktosię wyruszyło i dotarło do Osoby. Zamiast Osoby zastało jednak Coś, co  powiadomiło przybyłe Ktosię, że ….  właśnie spożyło Osobę w całości….

Czy Ktoś z Was chciałby czytać takie historie?  

Teraz czas na Ciebie.

Blogowanie to gra zespołowa. 

* Zostaw komentarz. Dla Ciebie to chwila, dla mnie ważna wskazówka.
** Jeśli Ci się podobało, prześlij ten wpis dalej. Sprawisz, że moja praca przyda się kolejnym osobom.
***Polub  Content i Marketing  na Facebooku